ผม ชองยุนโฮ บาริสต้าประจำร้าน 85st Coffee
กาแฟทุกเมนูในร้านผ่านมือผมมาหมดแล้ว
ไม่ว่าจะเป็น
Espresso Americano Mocha Macchiato Latte Cappuccino ความอร่อยขึ้นอยู่กับว่าวันนั้นอารมณ์ดีหรือว่าแปรปรวน
แต่ถึงแม้ฝีมือการปรุงรสกาแฟของผมจะสู้ชิมชางมินที่มีสีผิวคล้ำเหมือนเมล็ดกาแฟไม่ได้
แต่ความหล่อของผมก็เรียกลูกค้าได้บานเหมือนกันละนะ
♡ ♡ ♡
ขณะนี้เวลา 21.59 นาฬิกา (ไม่มีเทียบเวลาด้วยน้ำปลาแท้แต่อย่างใด)
ร้านใกล้ปิดแล้วเพราะดึกขนาดนี้คงไม่มีใครบ้าจี้มานั่งจิบกาแฟ
ในขณะที่ผมกำลังนับเงินเพื่อเช็คยอดสำหรับวันนี้เสียงกระดิ่งที่ประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น
ผมเหลือบตามองเวลาก่อนจะเอ่ยบอกไปโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“ร้านปิดแล้วครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับและผมก็ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู จึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมอง
ลูกค้าที่น่าจะเป็นคนสุดท้ายของคืนนี้เป็นผู้ชายรูปร่างบอบบาง
หน้าตาเป็นอย่างไรไม่ทราบเพราะปีกหมวกแก๊ปบังลงมาถึงครึ่งหน้า
“อีกหนึ่งนาทีไม่ใช่เหรอครับ”
อ่า....มันก็ถูกของเขาแหละ แต่กว่าจะชงเสร็จมันก็เกินเวลาปิดร้านแล้วนะ
ผมเองก็อยากจะกลับไปนอนเต็มแก่ ตาปรือแล้วปรืออีกนับเงินผิด ๆ ถูก ๆ
ถึงจะอยู่ร้านกาแฟแต่ผมน่ะ ชอบกินสตรอเบอร์รี่สมูตตี้มากกว่า
“ขอลาเต้สักแก้วแล้วกันนะครับ”
เพราะลูกค้าคือพระเจ้า ผมจำเป็นต้องทำตามหน้าที่ไม่ใช่เพราะเสียงหวาน ๆ จากคุณลูกค้าเลยแม้แต่น้อย
♡ ♡ ♡
ระหว่างที่ผมชงกาแฟ คุณลูกค้าก็นั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์รอ
เสียงเพลงของ
Coffee Latte ของ
UrbanZakapa ที่วนมาตามลิสต์เพลงช่างเข้ากับบรรยากาศ
คุณลูกค้าโยกตัวเบา ๆ ตามจังหวะเพลง ดูท่าจะเพลิดเพลินอยู่ไม่น้อย
แต่...ผมต้องเสียมารยาทขัดจังหวะ
“ลาเต้ที่สั่งได้แล้วครับ”
คนตัวเล็กลุกจากที่นั่ง เขายื่นบัตรสะสมแต้มให้ผมที่ได้แต่เลิกคิ้ว
แสดงว่ามาบ่อย แปลกแฮะ...ทำไมไม่เคยเห็น
Jaejoong ~ Meow Meow ~~ ชื่อที่เขียนอยู่บนหน้าบัตรพร้อมกับสติ๊กเกอร์แมวน้อย
มือของเราสัมผัสกันในตอนที่ผมยื่นแก้วลาเต้ให้เขา
เขาสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มเพื่อขอโทษ
และในตอนนั้นเองที่หัวใจผมเต้นแรง ปากที่ไวกว่าสมองบอกให้ผมพูดประโยคหนึ่งออกไป
ประโยคที่ทำให้ชางมินปรายสายตามองแรง
และปาร์คยูชอนที่อู้เล่นเกมอยู่หลังเคาน์เตอร์ต้องเผลอปล่อยเสียงเรอน่ารังเกียจ
“คุณลูกค้าสนใจรับเบอร์โทรศัพท์และหัวใจของบาริสต้าเพิ่มไหมครับ ^^”♡ ♡ ♡